Maak kennis met Celestin uit Rwanda: een vrijwilliger met een missie

Hoe kwam je bij VSO terecht?

“Na acht jaar ervaring als leraar in het (kleuter)onderwijs, kreeg ik de kans om als vrijwilliger aan de slag te gaan bij het ‘Let’s Learn Through Play’-project van VSO. Collega’s die eerder met VSO hadden gewerkt, vertelden mij over hun positieve ervaringen. VSO bood me de kans om te leren, te groeien en tegelijk iets goeds te doen voor anderen.”

Wat betekent vrijwilligerswerk voor jou?

“Voor mij is vrijwilligerswerk een manier om mijn land te helpen ontwikkelen. Door in mijn eigen gemeenschap te werken, draag ik bij aan verandering en vooruitgang. Dankzij VSO kan ik mijn passie voor onderwijs combineren met mijn wens om iets terug te doen voor de samenleving. Tegelijkertijd bouw ik aan mijn professionele toekomst.”

“Dankzij VSO kan ik mijn passie voor onderwijs combineren met mijn wens om iets terug te doen voor de samenleving.”

Wat spreekt je aan in de aanpak van VSO?

“Wat me het meest aanspreekt is hoe VSO internationale en lokale vrijwilligers samenbrengt. We werken in gemengde teams, waarin samenwerking en het delen van kennis centraal staan. Zo leren we allemaal van elkaar. Die aanpak zorgt voor meer impact, wederzijds respect en teamwork. Dat maakt het werk niet alleen effectief, maar ook inspirerend.”

Hoe was het om te starten als vrijwilliger?

“Toen ik begon bij VSO, kreeg ik eerst een uitgebreide introductie. We volgden online cursussen en leerden veel van elkaar als collega’s. Dat gaf me vertrouwen om het veld in te gaan. Het doel van het project was duidelijk: kleuterleerkrachten ondersteunen bij het toepassen van spelenderwijs leren. In plaats van alles om te gooien, sloten we aan bij wat ze al deden. Ik begon altijd met observeren, daarna gaf ik coaching en introduceerde ik stap voor stap nieuwe werkvormen.

Veel leerkrachten waren verbaasd. Ze zeiden: ‘Ik dacht niet dat dit zou werken.’ Maar zodra ze zagen dat de kinderen enthousiast waren én zelf meer plezier beleefden aan het lesgeven, wilden ze het meteen ook in andere vakken proberen. Ik bleef hen begeleiden via telefoontjes, coaching en dagelijkse bezoeken. Die persoonlijke betrokkenheid maakte echt het verschil.”

Welke uitdagingen kom je tegen?

“Verandering is nooit makkelijk. Zeker als je nieuwe methodes of technologie introduceert, bots je soms op weerstand. Maar juist dan is het belangrijk om geduldig te blijven en te laten zien wat het oplevert. Ik herinner me een oudere leerkracht die het spelconcept meteen afwees. Hij zei afkeurend: ‘Wat voor spel komt u hier brengen?’ Dankzij meerdere gesprekken, steun van het schoolhoofd en lerarenbijeenkomsten begon hij langzaam van gedachten te veranderen. Nu helpt hij zelfs nieuwe leerkrachten om spelenderwijs leren toe te passen. Dat beschouw ik als een groot succes.

Hoe zorg je voor meer draagvlak?

“Ik werk samen met leerkrachten, schoolleiders en onderwijsfunctionarissen die allemaal hun eigen kennis en ervaring meebrengen. Ook praat ik met burgemeesters en andere lokale bestuurders over het project. Als je echt iets wilt bereiken, moet je deze mensen erbij betrekken. Zij zorgen voor draagvlak en maken het mogelijk om het project goed uit te voeren.

“Ik werk samen met leerkrachten, schoolleiders en onderwijsfunctionarissen die allemaal hun eigen kennis en ervaring meebrengen.”

Bovendien gaan we in gesprek met ouders over hoe ze thuis kunnen bijdragen aan spelenderwijs leren. Sommige ouders moesten eerst aan het idee wennen en zeiden: ‘Waarom zou ik met mijn kind spelen? Ik heb het druk.’ Maar door ouderbijeenkomsten en gesprekken veranderde die houding. Eén opa vertelde me dat zijn kleinzoon een speelgoedautootje had geknutseld van huisafval. De jongen zei: ‘Later maak ik een echte auto voor jou, opa.’ Die woorden raakten hem. Sindsdien speelt hij regelmatig met zijn kleinzoon. Zulke momenten zijn goud waard.”

Kun je een voorbeeld geven dat echt indruk op je maakte?